ارزیابی نقش برنامه ریزی گردشگری در ایجاد یا تقویت عدالت فضایی- مکانی برخورداری های شهری (مطالعه موردی مناطق شهرداری تبریز)

گردشگری شهری و کیفیت و کمیت آن یکی از شاخص های مهم توسعه و عمران شهری به شمار می¬آید، اما در کل برای تحقق گردشگری شهری در شهرها باید گردشگاه و مجموعه¬های گردشگاهی درون¬شهری و برون¬شهری و حومه¬ای به تناسب به وجود آیند و تسهیلات و تجهیزات گردشگری نیز در یک شهر به تناسب طیف گردشگران فراهم شوند که کمیت و کیفیت این پراکندگی عدالت فضایی مکانی حاکم بر شهر را توصیف می¬کند. خدمات عمومی به مثابه مهمترین ابزار شهر در برقراری عدالت فضایی-مکانی دارای نقش کلیدی هستند. کلان¬شهر تبریز همچون اغلب شهرهای بزرگ کشور بستر نابرابری¬های فضایی مناطق در بهره¬مندی از خدمات عمومی شهری است. از این¬رو در این تحقیق مناطق شهرداری تبریز از منظر پراکندگی خدمات عمومی مورد بررسی قرار گرفت. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. در این راستا پس از تعیین عناصر (20 گانه) و مقایسه¬ سرانه¬ آنها با سرانه معیار و تعیین کمبودها برای هر عنصر، مناطق شهرداری تبریز بر اساس مدل تراکم هسته¬ای و تحلیل سلسله مراتبی سطح بندی و الویت¬های برنامه¬ریزی برای هر منطقه با توجه به هر عنصر در مدل تاپسیس ارائه شد. در نهایت به منظور راستی آزمایی نتایج حاصله از دو مورد نظر¬سنجی به تفکیک مناطق ده گانه استفاده شد که با استفاده از آزمون تی تک نمونه¬ای و آزمون اسپیرمن مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج تحقیق حاکی از آن است که مناطق 8 و 2 کاملا برخوردار، مناطق 1 و 3 برخوردار ، مناطق 4 و 6 متوسط و مناطق 5 و 10 نیمه برخوردار و مناطق 7 و 9 دارای عدم برخورداری هستند.